Θεραπεία για Δάγκωμα Σκύλου

Τα δαγκώματα σκύλων μπορεί να προκαλέσουν επώδυνα σωματικά και συναισθηματικά τραύματα, ειδικά εάν τα θύματα είναι παιδιά. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η ράτσα που είναι υπεύθυνη για τα περισσότερα δαγκώματα είναι τα πιτ μπουλ (περίπου 50% των περιστατικών). Τα ροτβάιλερ  αντιπροσωπεύουν το 10% των περιστατικών. Τα ημίαιμα σκυλιά ευθύνονται για το 5% των δαγκωμάτων σε ανθρώπους, ενώ ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι το καλοκαίρι είναι η εποχή με τα περισσότερα περιστατικά.

Η αντιμετώπιση του δαγκώματος από σκύλο είναι περίπλοκη και ποικίλλει ανάλογα με τη σοβαρότητα του τραυματισμού. Αρχικά, θα πρέπει να εξεταστεί το ενδεχόμενο βαθύτερων τραυματισμών σε σημαντικά νεύρα, τένοντες, αιμοφόρα αγγεία και οστά. Θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν ακτίνες Χ για να διαπιστωθεί εάν υπάρχουν κατάγματα στα οστά του χεριού. Συνιστάται επίσης μαγνητική τομογραφία και αξονική τομογραφία για υποψία μολύνσεων στον βαθύ ιστό.

Επειδή ορισμένα σκυλιά έχουν πολύ δυνατή γνάθο και αιχμηρά μακριά δόντια, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα το τραύμα στο χέρι να είναι πολύ πιο βαθύ από όσο φαίνεται εξωτερικά. Οι απλές γρατσουνιές ή οι πληγές μετά από δάγκωμα πρέπει να πλένονται καλά και να αφήνονται να επουλωθούν με τον χρόνο. Η πληγή αφήνεται να επουλωθεί μόνη της με σωστή και καθοδηγούμενη θεραπεία διαχείρισής της. Πιο σύνθετα τραύματα από δάγκωμα σκύλου στο πρόσωπο και το λαιμό, θα χρειαστούν πλαστική χειρουργική, με γενική αναισθησία.

Πλαστική χειρουργική επέμβαση

Κατά την πλαστική χειρουργική επέμβαση, στο σημείο του δαγκώματος τοποθετείται άφθονο διάλυμα φυσιολογικού ορού και αντιβιοτικών και στη συνέχεια απομακρύνεται το τραύμα και όλα τα ξένα υπολείμματα. Εάν το μέγεθος του τραύματος είναι εκτεταμένο, ο ασθενής καλό θα είναι να παραμείνει υπό 48ωρη επίβλεψη μέχρι να επανέλθει ο υγιής ιστός και το τραύμα να επουλωθεί. Αυτό θα επιτρέψει στον χειρουργό να εκτελέσει μια πιο συντηρητική αποσύνθεση τραύματος και ιστού καθώς θα υπάρχει περισσότερος βιώσιμος ιστός για ανοικοδόμηση. Εάν χαθεί σημαντικός ιστός, ενδέχεται να απαιτηθούν πρόσθετες κατασκευές με τη χρήση μοσχευμάτων δέρματος ή τοπικών πτερυγίων, για ανασυγκρότηση.

Εάν στον ασθενή δεν είχε χορηγηθεί αντιτετανικός ορός τα τελευταία 5 χρόνια, τότε συνιστώνται ανοσοποίηση τετάνου (διφθερίτιδα / τοξίνη τετάνου) και ανοσοσφαιρίνη τετάνου, μετά από το περιστατικό. Επίσης, στον ασθενή συνιστάται η χορήγηση ανοσοσφαιρίνης λύσσας (RIG).